فاصله بین دعوا تا آشتی «زن و شوهری» را «کِش» ندهید!

محمدابراهیم تکلو در گفت‌و‌گو با ایسنا، با بیان اینکه زوجین باید همواره درباره مسائل و اختلافات پیش آمده با یکدیگر صحبت کرده و نهایتا آنها را حل کنند، اظهار کرد: بعضا زوجین تا یک هفته پس از بروز اختلاف و دلخوری، درباره مسئله پیش آمده با یکدیگر صحبت نمی‌کنند و این در حالی است که نباید فاصله بین این صحبت کردن و رفع اختلافات پیش آمده با زمان بروز اختلاف و دلخوری طولانی شود و نهایتا در فاصله یک الی دو روز پس از بروز اختلاف باید درباره مسئله پیش آمده گفت وگو کرد.
 

این روانشناس ادامه داد: زن و شوهر باید در پروسه کسب شناخت از یکدیگر متوجه شوند که همسرشان دوست دارد بلافاصله پس از بروز اختلاف و بحث، درباره مسئله مورد نظر صحبت و بحث پیش آمده را حل کند و یا ترجیح می‌دهد فاصله‌ای بین بروز اختلاف و صحبت کردن درباره آن مسئله وجود داشته باشد و برای مثال چند ساعت بعد یا یک الی دو روز بعد درباره مسئله پیش آمده صحبت کند. می‌توان از همسر پرسید «در شرایط بروز اختلاف و زمانی که عصبانی و ناراحت هستی ترجیح می‌دهی درباره مسئله پیش آمده در همان لحظه گفت وگو کنیم یا خیر؟» این امر باعث می‌شود اختلاف پیش آمده به شکل درست تری حل و فصل شود و طرف مقابل به هنگام بحث و اختلاف با بروز رفتاری که مورد پسند همسر نیست به تشدید اختلافات دامن نمی‌زند.
 

تکلو همچنین به این سؤال که به طور کلی آیا می‌توان گفت بهتر است پس از بروز اختلاف و بحث افراد موقعیت را ترک کرده، برای آرام شدن به خود زمان دهند و سپس درباره موضوع مورد بحث با یکدیگر صحبت کنند؟ پاسخ داد: این موضوع بستگی به تیپ روانی افراد دارد. مهم آن است که افراد در آن لحظه ترجیح می‌دهند چه کاری انجام دهند. هر کدام از این رفتارها، یعنی ترک موقعیت برای آرام شدن و یا گفت‌وگو درباره مسئله مورد بحث در همان لحظه می‌تواند سر جای خودش و متناسب با تیپ روانی افراد مختلف، درست باشد. برخی از تیپ‌های روانی دوست دارند تا چند روز پس از بروز اختلاف درباره مسئله پیش آمده صحبت نکنند اما برخی دیگر ترجیح می‌دهند در همان لحظه موضوع پیش آمده را حل کنند.
 

این روانشناس معتقد است که مکان و زمان گفت‌وگو درباره اختلافات زندگی مشترک باید «مناسب» باشد و این مناسب بودن به این معنا است که افراد باید در مکان و زمانی درباره اختلافات خود صحبت کنند که احساس آرامش داشته باشند و حالشان خوب باشد.
 

وی همچنین یادآور شد که زوجین نباید هیچ‌گاه مسائل و اختلافات زندگی مشترک را نادیده گرفته، آنها را سرکوب کرده و تصور کنند صحبت درباره اختلافات پیش آمده «اهمیتی» ندارند چراکه انباشت این مسائل روی یکدیگر می‌تواند خشم «فروخورده ای» را درون افراد ایجاد کند که مطمئنا در طول زمان اثرات منفی خود را بر روی زندگی مشترک می‌گذارد.
 

تکلو گفت‌و‌گوی «سالم و سازنده» را مهم‌ترین اصل به هنگام بروز اختلاف میان زن و شوهرها دانست و با تأکید بر اینکه زوجین نباید هنگام گفت‌و‌گو با هم در پی اثبات نظرات خود و محکوم کردن همسر باشند، افزود: گفت وگوی سالم و سازنده به این معنا است که زوجین وقتی با یکدیگر صحبت می‌کنند نباید به دنبال به کرسی نشاندن نظرات خود باشند. این گفت وگو نباید حالت لجبازی داشته باشد که دو طرف آن تصور کنند درست فکر می‌کنند و گفته‌هایشان درست است. در گفت‌و‌گوی سازنده زوجین باید نگاه برابر به رابطه داشته باشند و هر کدام از آنها اگر خطا و اشتباهی کرده بپذیرد. حتی اگر طرف مقابل دچار اشتباه و خطا شده نیز زوجین باید این امر را به شکل درستی بیان کنند.
 

این روانشناس توضیح داد: به نوعی می‌توان گفت زوجین باید مهارت گفت‌و‌گو کردن را بلد باشند و بدانند «چه زمانی»، «چگونه» و «به چه شکل» نظرات خود را درباره رفتار همسر بیان کنند. زن و شوهر در عین حالی که باید نظر خود را بیان کنند اما نباید یکدیگر را قضاوت کرده و درباره رفتار هم پیش داوری کنند. اگر درباره موضوعی ناراحت هستند باید از طرف مقابل توضیح بخواهند. محکوم کردن طرف مقابل پیش از آنکه او درباره علت رفتارش توضیح دهد؛ درست نیست. گاهی زوجین حتی اجازه نمی‌دهند همسرشان درباره چرایی رفتار خود صحبت کند و این در حالی است که شاید دلخوری آنها تنها یک سوء برداشت و سوء تفاهم باشد و این پیش داوری‌ها اختلافات را تشدید می‌کند.
 

به عقیده وی، «رابطه» در دنیای امروز یک علم و تخصص است که افراد باید درباره آن مطالعه کنند، دوره‌های لازم آن را ببینند و مهارت‌های ارتباطی لازم نظیر حل مسئله، فن بیان، مهارت «نه» گفتن و جرات ورزی را کسب کنند و در موقعیت‌های مختلف زندگی مشترک آنها را به کار ببرند.
 

تکلو در پایان سخنان خود توصیه کرد: اگر زوجین تمام راه‌ها را برای حل اختلافات خود طی کردند اما نهایتا متوجه شدند نمی‌توانند دو نفری مسائل خود را حل کنند، باید از روانشناس و مشاور متخصص به عنوان یک شخص سوم بی‌طرف برای حل مسائل خود کمک بگیرند. در این شرایط بعضا زوجین از خانواده‌ها کمک می‌گیرند در حالی که اطرافیان اغلب به دلیل نداشتن تخصص لازم نمی‌توانند راهنمایی درستی داشته باشند.